De wereld kent duizend verhalen om de stilte mee te dempen, dus ik vertelde Yulia dat Tsjechov de avond van zijn dood champagne op zijn hotelkamer liet bezorgen - voor hemzelf, zijn geliefde en zijn lijfarts. Ze dronken. Tsjechov prees de smaak. Voordat de fles halfleeg was, stierf hij. In de stilte die op zijn verscheiden volgde, klonk er opeens 'plop'. Het zal in de tijd zijn geweest dat bij champagneflessen, misschien alleen de Russiesche, de kurk zich nog, althans gedeeltelijk, liet terugschroeven in de hals. Hij moest er door de mousserende kracht van de drank weer uit gedreven zijn.
'Plop' Er bestaan verschillende versies van het incident. De mooiste is die waarbij het de vrouw en de dokter te moede was als verliet Tsjechovs majesteitelijk ziel met dit eenvoudige geluid zijn aardse behuizing. De kurk belandde met een droge tik enige decimeters van de fles op de planken vloer.
Met de fles halfleeg probeerde ik voor Yulia deze uittreding akoestisch aanschouwelijk te maken, maar de brede, uitgezette kurk werkt niet mee. Yulia begon te huilen. 'Als ik bedenk dat ik zou moeten meemaken hoe jij... hoe jouw ziel plop! zei, dan... dat overleef ik zelf niet.'
Uit: Mooi doodliggen van A.F.Th. van der Heijden
